Boekentip: Het diner van Trimalchio

Ooit zag ik de film Satyricon van Fellini in Eye. Het was een warme zomerdag en naast mijzelf was er alleen een ouder echtpaar in de zaal, waarvan ik de vrouw aan haar echtgenoot hoorde vragen: ‘Waar gaat de film eigenlijk over?’ ‘Oh’, zei hij, ‘Het is volgens mij een klassieke Griekse tragedie.’
Wie de film heeft gezien, snapt dat de twee al vrij snel weer waren vertrokken. Satyricon is allesbehalve een klassiek verhaal. De film is extreem raar, over de top, controversieel en ook: fantastisch. Gebaseerd op het gelijknamige werk van Petronius uit de eerste eeuw vertelt de film over de overdaad van de nieuwe rijke klasse. En nu is het leukste deel van het verhaal uitgebracht als ‘Het diner van Trimalchio’, versvertaald door Vincent Hunink. Het leest lekker en is een stuk uitgebreider dan het fragment van Fellini. 

Het diner wordt gehouden door Trimalchio, een vrijgelaten slaaf (‘libertus’), nu heel rijk en decadent. Hij representeert de klasse van nieuw geld: zij die geen maat weten te houden.

Dat uit zich in de uitbundige gerechten die Trimalchio laat serveren. Bekend door Fellini’s film is het fragment waarbij de kok vergeet de ingewanden van een varken uit het dier te halen. Denkt het publiek. Want “de kok (…) pakte een vleesmes en sneed met bedeesde hand van twee kanten in de buik van het varken. Een paar tellen later gingen de sneden onder druk van het gewicht open en floepten er saucijsjes en bloedworstjes uit.”
Maar er is meer. Een Corintisch ezeltje met een reistas met olijven en twee schalen op zijn rug met hazelmuizen onder een laagje honing en papaver. Een vette vijgensnip in een jasje van gepeperde eierdooier, geserveerd in een pauwenei. Een plateau met gebakjes waar bij de minste of geringste aanraking saffraanwater uit spuit. Gevuld everzwijn. Gemeste kippen. Liters en liters wijn. En veel en veel meer, maar dan moet je zelf het boekje maar lezen.

Ter afsluiting nog deze zin, die ik je niet kan onthouden:
‘In bad?’ begon hij [Seleucus red.]. ‘Ik niet hoor. Badderen vreet aan je lijf. Water heeft tanden en elke dag lost er een stukje van je hart op. Maar als ik een pannetje honingwijn naar binnen heb gewerkt dan zeg ik tegen de kou: fuck you!’

Zelf lezen? Hier een link naar Het diner van Trimalchio van uitgeverij Athenaeum. En kijk dan meteen ook Fellini’s film. Goede avond gegarandeerd.